تا قرن ۱۷۰۰ میلادی مردم لباس‌های شسته‌شده را روی بوته‌ها، شاخه‌ها یا بند آویزان می‌کردند تا خشک شود، در هیچ نقاشی یا تصویری از آن دوران، گیرهٔ لباس دیده نمی‌شود.
تا این‌که در اوایل قرن ۱۹ طرحی توسط جرمی ویکتور۱ اختراع شد. در این طرح از فنر استفاده نمی‌شود، بلکه به صورت یک تکه طراحی شده است، چیزی شبیه یک میخ چوبیِ ضخیم که با ایجاد یک شکاف روی آن دو شاخک منعطف روی آن به وجود آمده است. در انگلستان، گیره‌سازی لباس، پیشه‌ای مربوط به کولی‌ها بود آنها این میخ‌های چوبی را از تکه‌های کوچک چوب درخت بید یا زبان‌گنجشک می‌ساختند.
گیره‌های لباس تا سال‌ها با همان ساختار ابتدایی و با کمی بهبود ظاهری تولید می‌شدند.
تا این‌که در سال ۱۸۵۳ دیوید ام اسمیت۲، با الهام از این گیره که به میخ عروسکی معروف شده بود، طرحی جدید اختراع کرد.
دو شاخک با یک تکیه‌گاه به اضافهٔ یک فنر به هم متصل شده بودند، هنگامی که دو شاخک فشرده شوند تکیه‌گاه، اهرمی ایجاد می‌کند و شاخک‌ها باز می‌شوند و هنگام رهاشدن، فنر دو شاخک را می‌بندد و عمل لازم برای گرفتن را ایجاد می کند.
در سال ۱۸۸۷ فردی به نام سولون ای مور۳ طرح اسمیت را ارتقاء داد. او با استفاده از یک مفتول فلزی چیزی ساخت که آن را «تکیه‌گاه پیچ‌خورده» مینامید، این قطعه در واقع فنری بود که قطعات چوبی را با فشار در کنار هم نگه می‌داشت. هم‌چنین به عنوان اهرم عملکرد باز و بسته‌شدن گیره را انجام می‌داد. این قطعه نیاز به تولید یک قطعه مجزای دیگر را از بین برد و در نتیجه هزینه‌های تولید را کاهش داد. این وسیله اولین گیرهٔ لباس فنری بود که در تیراژ زیاد در ایالات متحدهٔ آمریکا تولید و فروخته شد.
ایالت ورمونت، و به‌ویژه پایتخت آن مونپلیه، به سرعت به چیزی تبدیل شد که نیویورک تایمز آن را «سیلیکون ولیِ تولید گیرهٔ لباس» می‌نامد، شرکت گیرهٔ لباس ایالات متحده (USC Co.) در سال ۱۸۸۷ برای تولید طرح بهبودیافتهٔ مور افتتاح شد. این شرکت علیرغم رقبایی که به سرعت در دیگر نقاط به وجود آمدند از سطح قابل توجهی از موفقیت برخوردار بود.
در سال ۱۹۰۹، آلن مور، یکی از کارکنان شرکت U.S.C با حذف یکی از سیم‌پیچ ها در “نقطه اتکایی فنری” روشی را طراحی کرد که با آن میتوانست گیره‌های لباس را ارزان‌تر ساخت. او شرکت را ترک کرد و با وام از یک کارآفرین محلی، یک کارخانه افتتاح کرد، دقیقاً روبه‌روی ساختمان شرکت U.S.C. شرکت ملی نوین گیرهٔ لباس به سرعت از شرکت گیرهٔ لباس ایالات متحده پیشی گرفت.
پس از جنگ جهانی اول، علیرغم درخواست‌های مکرر تعرفه‌های حفاظتی توسط ورمونت، واردات ارزان از اروپا به بازار آمریکا هجوم آورد و صنعت دولتی رو به افول رفت. در سال ۱۹۲۰، هزینهٔ ناخالص تولید یک گیره لباس در ورمونت ۵۸ سنت هزینه داشت، در حالی که گیره‌های لباس وارداتی سوئدی ۴۸ سنت به طور ناخالص فروخته می‌شد. اوضاع پس از جنگ جهانی دوم بدتر شد و استفاده از خشک‌کن‌های برقی لباس تقاضا برای گیره لباس را کاهش داد و به آن صنعت آسیب بیشتری وارد کرد. شرکت گیرهٔ لباس ایالات متحده آمریکا مجبور شد درهای خود را قبل از پایان دهه ۱۹۴۰ ببندد. با این حال، شرکت National Clothespin، که قبلاً از محل اصلی خود نقل مکان کرده بود و به مالک جدیدی فروخته شده بود ، به موجب قراردادی با فروشگاه زنجیره‌ای فروشگاه بزرگ وولورثز موفق به ادامه کار شد. به این ترتیب، آنها توانستند در دهه‌های بعد و علیرغم آتش‌سوزی فاجعه‌بار در سال ۱۹۷۸، به تولید ادامه دهند.در دهه‌های بعد و با افزایش حجم واردات ارزان چین، حاشیه سود کم‌تر و کم‌تر بیشتر شد. التماس‌های رایج برای وضع تعرفه‌های حفاظتی ادامه یافت، اما نتیجه‌ای نداشت. این شرکت که خط تولید گیره‌های چوبی خود را متوقف کرده بود و گیره‌های لباس را با استفاده از پلاستیک تولید می‌کرد، سرانجام تولید گیره لباس را متوقف کرد، آخرین گیره لباس آمریکایی در میان میزان توجه و تأسف رسانه‌ها در سال ۲۰۰۹ تولید شد.
